دلنوشته ای برای امام زمان علیه السلام؛ عاشقان بی رنگ!

میگویند پس چه شد! اینقدر برای ظهور امام زمانتان دعا کردید ولی هیچ اتفاقی نیفتاد! اصلا مطمئنید خبری در راه است...؟!
با خود میگویم این غافلان را به حال خود واگذار، آنان جرعه ای از عشق و محبت امام زمان(ع) نچشیده اند...

اما لختی تامل...
گریبان چاک کن و آئینه وجودت را نظاره گر باش
آیا تصویری از آن امام غائب در لوح دلت نقش بسته؟!
آیا از سویدای دلت نغمه نیاز به درگاهش روانه کرده ای؟!
آیا هجر و دوری او جانت را به لب رسانده؟!
آیا لبهایت در رثای غربتش به ستایش مشغول بوده؟!
آیا کام تو از شیرینی وصال او بهره مند گشته؟!
و هزاران آیای دیگر که جز سرافکندگی و شرم پاسخی برای آن در چنته ندارم...

آری ما را به سخره بگیرید
ما را ملامت کنید و به حال خودمان واگذارید
ما در گوش عالم نواخته ایم که عاشق مهدی فاطمه(س) ایم ولی گامهای نخستین عاشقی را هم از بَر نیستیم
ما فراموش کرده ایم که عاشق اگر رنگی از معشوق نگیرد، در عشق خود صادق نیست
ما رنگی نگرفته ایم
خودمان نخواسته ایم که رنگی شویم...

ما را ببخش
خیلی منتظرت گذاشتیم
هرگز دری به رویت نگشودیم
حتی مسیر آمدنت را هموار نساختیم
از مسیر خانه ات نپرس که صمٌ بٌکمیم
قطب نمای دلمان بیراهه می گوید
ما را ببخش که همه دارایی ما همین زبانمان است
اما گاهی دلمان برایت تنگ می شود
گاهی هوای بودنت می کنیم
گاهی خنکای حضورت دل تفتیده مان را حیاتی دوباره می بخشد
گاهی تو را میخواهیم
فقط گاهی...