آیا غیر از خداوند، موجود بی حد وجود دارد؟

قبلا توضیح دادیم که بزرگترین مشکل جریانات غالیانه که در مجالس اهل بیت(ع) دیده میشود، جهل و عدم علم و درک نادرست مفاهیم و مبانی دینی است.

برای نمونه میبینید که در کلیپ بالا، این شخص عباراتی بیان میکند که مشخص است هیچ اطلاعی نسبت به آن ندارد. او میگوید:
(هر جا علی حد داره، باید خدا هم حد داشته باشه)

برای اثبات باطل بودن این سخن کافی است که آن را واکاوی کنیم:
حد داشتن از مهمترین تفاوت های میان واجب الوجود و ممکن الوجود است. واجب الوجود هیچ حدی ندارد زیرا حد داشتن (محدود بودن)، نقص است و واجب هیچ نقصی ندارد. اگر کسی بگوید خداوند حد دارد، او در واقع خدا را نشناخته و سخن او مستلزم انکار خدا است.
اما ممکن الوجود حد دارد، چون اگر حد نداشته باشد، مستلزم این است که با واجب الوجود اشتراک در وجود داشته باشد و این یعنی حلول ممکن در واجب و یا دو تا بودن واجب؛ که هر دو باطل است زیرا حلول واجب در ممکن یا دو تا بودن واجب، شرک است.

به همین سادگی میتوان اثبات کرد که چرا یک سخن مستلزم شرک است و نباید آن را مطرح کرد.
قرآن مجید و اهل بیت(ع) به ما دستور داده اند در مسائلی که علم نداریم، سخن نگوییم؛ حداقل به این دستور دینی گوش فرا دهیم و موجب گمراهی دیگران نشویم.

نقدی اظهارات حجه الاسلام پناهیان پیرامون بر تطهیر مشرکان!

در شبهای گذشته استاد پناهیان در برنامه سحرگاهی شبکه افق بیاناتی ایراد فرمودند که درنگ در آن خالی از وجه نیست.
پیشاپیش اعلام میدارم که این نقد، تنها به یک سخن است و به هیچ وجه به معنای زیرسوال بردن شخصیت و تفکر استاد پناهیان نیست و بنده خود همواره از درسهای ایشان، بهره مند بوده ام.

خلاصه سخنان استاد پناهیان در آن برنامه:
(مشرکان صدر اسلام معتقد به خدا و معاد بودند و خدا را می‌پرستیدند و بتها را فقط به عنوان واسطه قبول داشتند و مشکل آنها در ربوبیت خدا بوده است.)
با پذیرش کلیات سخن که غالب مشرکان وجود خدا را قبول داشتند و انحراف آنان در شریک قرار دادن برای خدا بوده، اما نقدهایی به سخن فوق وارد است:

١. مشرکان عصر رسالت چند دسته بودند و نمیتوان همه آنان را دارای اعتقاد مشترک دانست. برخی حتی وجود خدا را نیز انکار می کردند (و قالوا ما هی الا حیاتنا الدنیا نموت و نحیی و ما یهلکنا الا الدهر)

۲. بیشتر مشرکان خداوند را قبول داشتند اما خدایی که آنان میشناختند کاملا متفاوت بود با خدای حقیقی. آنان خدا را دارای شریک و فرزند میدانستند (وقالوا اتخذ الله ولدا) که تسلط بر همه امور ندارد ( و ما ربک بغافل عما تعملون)

۳. مشرکان معاد را قبول نداشتند زیرا نعوذبالله خداوند را ناتوان از انجام آن میدانستند (بلی قادرین علی ان نسوی بنانه)

۴. مشرکان بتها را به عنوان واسطه قبول داشتند اما واسطه ای که از آنان امید نفع و ضرر داشتند و معتقد بودند برخی امور عالم به بتها تفویض شده است (واتخذوا من دون الله آلهة لعلهم ینصرون)

۵. مشکل مشرکان فقط این نبود که بتها را واسطه قرار میدادند، بلکه آنها بتها را هم میپرستیدند (و یعبدون من دون الله)

۶. اصلی ترین انحراف مشرکان، عبادت دون الله بوده و بیشتر آیاتی که خطاب به مشرکان است، آنان را به عبادت الله و نهی از عبادت اوثان و اصنام دعوت میکند (و لقد بعثنا فی کل امة رسولا ان اعبدوا الله)

در پایان باید یادآور شد که واسطه قرار دادن به نفسه امر باطلی نیست و خداوند به آن دستور داده (وابتغوا الیه الوسیله) بلکه واسطه ای باطل است که آن را بدون اذن الهی به عنوان معبود قرار دهند بنابراین نمیتوان توسل مسلمانان به اولیای الهی را مانند عمل مشرکان دانست.